Przynależność do parafii

Każda osoba uzyskuje własnego proboszcza zarówno przez zamieszkanie stałe jak i tymczasowe (kan. 107 § l Kodeksu Prawa Kanonicznego: KPK).

Chodzi tutaj o faktyczne zamieszkanie  w danym miejscu a nie o zapis meldunkowy. Zameldowanie się bowiem w danej miejscowości, nie przesądza jeszcze o faktycznym zamieszkaniu stałym lub tymczasowym tej osoby. 

Stałe lub tymczasowe zamieszkanie na terenie parafii nazywa się parafialnym. Zamieszkanie stałe (domicilium) w parafii nabywa się takim przebywaniem na terytorium jakiejś parafii, które albo jest połączone z zamiarem pozostania tam na stałe, jeśli nic stamtąd nie odwoła, albo trwało przez pełnych pięć lat (por. kan. 102 § l). Zamieszkanie stałe nie musi opierać się na nieprzerwanym przebywaniu w danym miejscu. Stąd zamieszkania stałego nie traci się przez czasowe opuszczenie miejsca, jeśli opuszczeniu towarzyszy zamiar powrotu. W razie wątpliwości zamiar pozostania na stałe można wywnioskować z okoliczności zamieszkania.

Zamieszkanie tymczasowe (quasi-domicilium) w parafii nabywa się przez takie przebywanie na terenie jakieś parafii, które albo jest połączone z zamiarem pozostania tam przynajmniej przez trzy miesiące, jeśli nic stamtąd nie odwoła, albo przedłużyło się do trzech miesięcy (kan. 102 § 2). 

Zamiar zamieszkiwania przez trzy miesiące można udowodnić na podstawie okoliczności. Może on wynikać np. z faktu podjęcia dłuższej pracy lub studiów. Nic nie stoi na przeszkodzie, aby osoba fizyczna miała kilka tymczasowych miejsc zamieszkania.

Jeśli osoba nigdzie nie ma ani stałego, ani tymczasowego zamieszkania, nazywamy ją tułaczem (vagus) (kan. 100). Własnym proboszczem tułacza jest proboszcz miejsca, w którym tułacz aktualnie przebywa (kan. 107 § 2).

Wiernych należy pouczać o ich przynależności parafialnej i związanych z tym faktem konsekwencjach, a także o tym, że winni oni być znani swemu proboszczowi przez uczęszczanie na nabożeństwa w parafii zamieszkania, przyjęcie odwiedzin duszpasterskich, dokonanie wpisu do kartoteki parafialnej, albowiem tylko własny proboszcz, jako pasterz powierzonego mu ludu, jest kompetentny do wystawiania wiarygodnej opinii o ich życiu religijnym, np. zaświadczenia stwierdzającego, że dana osoba może być matką lub ojcem chrzestnym, pozwolenia na katolicki pogrzeb, opinii wiarygodności o składających zeznania itp.

 opracowanie za: ks. dr J. Glapiak – Kuria Metropolitalna, Poznań

Parafie w Polsce mają charakter terytorialny, w takim znaczeniu, że do parafii należą wszystkie osoby, które zamieszkują w jej granicach administracyjnych. Chodzi tu nie tyle o zameldowanie (co wiemy z doświadczenia często jest fikcją), ale o faktyczne zamieszkanie. To stałe lub tymczasowe zamieszkanie traci się przez odejście z miejsca połączone z zamiarem nie powracania (por. kan. 106 KPK).

Zatem moją parafią jest ta, na której terenie obecnie mieszkam (od min. 3 miesięcy) i proboszcz tej parafii jest moim duszpasterzem.

Wobec powyższego do Parafii Nowy Zagórz należą:

– osoby mieszkające faktycznie na terenie wyznaczonym dla tutejszej parafii (ulice Zagórza: Chopina, Dworcowa, Kopernika, Krucza, Kwiatowa, Modrzewiowa, Mostowa, Polna, Południowa, Skalna, Ks. Piotra Skargi, Marii Curie-Skłodowskiej, Świerkowa, Targowa, częściowo Wolności /od początku do skrzyżowania z ul. Czecha/, Wichrowa, Widokowa, Zahariasiewicza, Zaułek);

– z ww. rodzin uczniowie szkół średnich, którzy mieszkają w internatach lub na stancji poza terenem Zagórza;

– z ww. rodzin studenci mieszkający w akademikach lub na stancji, którzy na weekendy przyjeżdżają do rodziców mieszkających na terenie Zagórza;

– osoby pracujące z dojazdu poza terenem parafii Nowy Zagórz, które w tygodniu pracy mieszkają w miejscu jej wykonywania, ale na weekendy przyjeżdżają do domu rodzinnego w Zagórzu.

Wnioski z powyższego zestawienia:

Prawo Kanoniczne nie posługuje się pojęciem „zameldowania”. Przynależność do parafii zależy od „zamieszkania” czyli faktycznego przebywania na terytorium danej parafii. Zasada ogólna mówi, że sakramenty i wszelkie posługi przyjmuje się we własnej parafii. Każdy Ks. Proboszcz ma bowiem obowiązek objąć troską duszpasterską wszystkich swoich parafian, ale także odpowiada za ważne i godziwe sprawowanie sakramentów św. w swojej parafii. Dlatego w zwykłej sytuacji wszelkie formalności dotyczące udzielania sakramentów chrztu św., I Komunii św., bierzmowania, małżeństwa oraz celebracji pogrzebu katolickiego są prowadzone zgodnie z przepisami Prawa Kanoniczego u własnego Ks. Proboszcza czyli w parafii wg miejsca zamieszkania. Stąd m. in. bardzo ważna jest obecność wiernych w mieszkaniu podczas wizyty duszpasterskiej, jako potwierdzenie przebywania na terytorium danej parafii i przynależności do niej.

Gdyby ktoś z uzasadnionych, poważnych przyczyn chciał przyjąć dany sakrament lub inną posługę poza swoją parafią, powinien zgłosić się do własnego Ks. Proboszcza prosząc o stosowną zgodę i odpowiednio motywując swoją prośbę. W przypadku sakramentu małżeństwa protokół przedmałżeński i wszelkie formalności można przeprowadzić u własnego Ks. Proboszcza (stałego lub tymczasowego miejsca zamieszkania obu stron), następnie zaś poprosić o zgodę na pobłogosławienie małżeństwa poza parafią narzeczonego lub narzeczonej (tzw. licencja). Można także prosić własnego Ks. Proboszcza, aby wydał zgodę na spisanie protokołu przedmałżeńskiego i pobłogosławienie małżeństwa poza własną parafią narzeczonego lub narzeczonej.